وسپر؛ فیلمی سایبرپانک علمی تخیلی به کارگردانی کریستینا بوزیت و برونو سمپر است. وسپر، نوجوان ۱۳ سالهای است که از تواناییهایش برای نجات خود و پدرش، داریوش، در دنیای عجیب و غریب و خطرناک استفاده میکند. وقتی وسپر شخص مرموزی به نام کامیلیا را میبیند که بعد از سانحه هوایی تنها و گم شده، به او کمک میکند تا همسفر گمشدهاش را به ازای مسیر امنی به سیتادل پیدا کند اما…
درامعلمیوتخیلیماجراجویی
راستش دنبالهی «تلفن سیاه» اون چیزی نبود که انتظارش رو داشتم. نسخهی اول با فضای خفه، دلهرهی واقعی و ترسی که از دل سکوت میاومد، تبدیل شده بود به یکی از خاصترین آثار ترسناک چند سال اخیر. اما قسمت دوم بیشتر حس میشه دنبال تکرار فرمول موفق قبلیه، بدون اینکه واقعاً چیز تازهای برای گفتن داشته باشه.
کارگردان (Scott Derrickson) هنوز بلده فضا بسازه — نورپردازی سرد، صدای زنگ تلفن تو سکوت، و طراحی صحنهی برفی کمپ، همش عالیه. حتی بازی ایثن هاوک توی نقش «Grabber» هنوز ترسناک و نفسگیر باقی مونده. ولی مشکل اصلی اینجاست: فیلم از ترس روانی و حس خفقان نسخهی اول فاصله گرفته و رفته سراغ دنیای بازتر، پر سر و صداتر و در نتیجه، کماثرتر.
فیلم میخواد گذشتهی شخصیتها رو باز کنه، روح قاتل رو وارد بُعد ماورایی کنه، و یه قصهی بلوغ برای فینی و گوئن بسازه. ایده خوبه، اما نتیجه سطحی دراومده. ترسها بیشتر تصویریان تا احساسی، و ریتم داستان گاهی کند و بیمنطق پیش میره. خیلی از سکانسها به جای ایجاد ترس، فقط یادآور نسخهی اولان — با همون صدای تلفن، همون حالتهای چهره، همون فلاشبکها.
از نظر فنی فیلم تمیزه، ولی از نظر احساسی و روایی، کمجان. اون «اضطراب درونی» که نسخهی اول داشت اینجا حس نمیشه. انگار فیلم فقط میخواست بگه "ما هم هنوز این فرانچایز رو داریم"، نه اینکه واقعاً داستانی برای تعریف کردن داشته باشه.
در کل، «The Black Phone 2» فیلمی سرگرمکنندهست ولی نه ماندگار. یه ادامهی قابلقبول برای طرفدارها، اما فاقد اون قدرت، تازگی و ترس واقعی که قسمت اول رو خاص کرده بود.
🎭 جمعبندی شخصی:
فضا و کارگردانی: عالی 🎥
بازیها: خوب
داستان و فیلمنامه: سطحی و تکراری
ترس و تعلیق: کمتر از حد انتظار
ارزش تماشا: فقط برای طرفدارای نسخه اول
⭐ امتیاز نهایی من: 6 از 10